Trailer + prolog.

Uwaga! Blog zawiera treści wulgarne i nieodpowiednie dla osób poniżej 16 roku życia.

Twitter: @BloodyDame.

Trailer "Silence"

Prolog "Silence"

 Kraty przepuszczały bardzo mało światła słonecznego. Chcąc złapać go jak najwięcej, obróciłem się leniwie na plecy.
To ten dzień. To nareszcie dzisiaj. Dziś wychodzę z pierdla, po czterech pierdolonych latach. Nie mogłem doczekać się "samodzielnego" spaceru po ulicy, bez klawiszów nad głową, grożących lufą za to, że wziąłeś głębszy wdech. Zajebałbym ich gołymi rękami. Kilka razy nawet próbowałem, lecz szybko mnie uspokajali.
Zdarzało się, że leżałem na zimnej posadzce celi przez kilka godzin, zbierając siły na jakikolwiek ruch, zmasakrowany ich ciosami.
Nawet teraz jeden z tych skurwieli wchodził do cel obok, sprawdzając stan więźniów, no i oczywiście dyscyplinując ich wrzaskiem i batami. Zacisnąłem oczy.
Jeszcze tylko trochę. Chwila, dosłownie. Nie takie rzeczy już wytrzymywałeś.
Żelazne drzwi skrzypnęły przeciągle pod wpływem pchnięcia strażnika.
- Wstawaj - warknął.
Nie zamierzałem go słuchać. Nie raczyłem nawet uchylić powiek, by sprawdzić, jak wygląda jego zapijaczona, skurwysyńska morda. Spodziewałem się, że go to
wkurwi. Już po chwili poczułem mocne uderzenie w żołądek i mimowolnie skuliłem się, by powstrzymać wymioty. Dało się słyszeć cichy śmieszek i świst unoszonej pałki policyjnej.

Po jakimś czasie, którego straciłem rachubę, wypchnięto mnie za jakieś drzwi. Oczy natychmiast zaczęły mnie palić, narażone na intensywne promienie UV.
Odwróciłem się by dać w ryj ewentualnemu klawiszowi. Ze zdumieniem ujrzałem przed sobą jedynie zatrzaśnięte odrzwia a obok nich tabliczkę "Rejonowy zakład karny w Stradford".
Przecierając twarz dłonią, trawiłem powoli sensacyjną, jak dla mnie, wieść. Znajdowałem się poza terenem tego piekła, bez żadnej kontroli.  I, jeżeli się postaram, istnieje szansa, że nigdy już tu nie wrócę.
- Kurwa - powiedziałem sam do siebie. - Kurwa mać.
- Nie ująłbym tego lepiej - usłyszałem za swoimi plecami i mimowolnie na moją twarz wstąpił szeroki uśmiech. Napadli mnie ze wszystkich stron, uderzając przyjacielsko w ramię, czochrając włosy i krzycząc coś, czego zrozumieć nie mogłem.
- Schudłeś - rzekł Niall, pocierając sobie brodę.
- Dostawałem miskę jakiegoś lepkiego, śmierdzącego gówna. Raz dziennie - odparowałem, wsuwając na nos swoje ukochane pilotki, które podał mi Liam. Pamiętali. A to wierne suki.
Podczas gdy Zayn prezentował mi nowe tatuaże i porównywał je z moimi, a Harry unosił brwi, przyglądając się krwiakom i bliznom na moim ciele, ja skierowałem
wzrok ponad nich czterech. Oczywiście. Jedynie ona zachowała resztki godności, zresztą jak zwykle. Stała z założonymi rękoma i uśmiechała się szyderczo.
Sam jej widok mnie wkurwiał. Zawsze mnie wkurwiała. Wszystko w niej mnie wkurwiało.
Wtedy jeszcze nie wiedziałem, co będzie dalej.